break.fm

noico napisał(a):graham 'desimal' artwork

ciacH napisał(a):

noico napisał(a):graham 'desimal' artwork

Wkręte widać miał w fantasy na maxa...
Dobre arty dobre wałki...szkoda...

n0id napisał(a):to ja tez ochodze ...




nie wierze. mam nadzieje, ze to jakies kretynskie ploty

azbest napisał(a):czyli ze odebral sobie zycie bo nie powiodlo mu sie w jakas zjebana gre ?

tak? bo nie rozumiem....

azbest napisał(a):jesli bez kitu to byl powod to chlopaczyna mial przejebane raczej......

kurwa - mam nadzieje ze glitch radzi sobie ze sobą...

Manuscript Manual napisał(a):kupuje zaraz wszystkie kawalki ktroe wydal na winylach bo pewnie zaraz ceny podskocza..

DJ Tremor napisał(a):RIP Graham.

This is a sad day indeed for tech dnb & a sad day for me. He was a musical genius, ahead of his time in the same sense as Konflict back in 99. Such a shame to see such an unsung hero finally get his recognition & then take his own life. I never wouldve known he was depressed to such an extent that he would want to leave this place so young. But the signs were there.... Latest release on Barcode titled 'Fallen Man'... and his final release, now on Fokuz recordings titled 'Afterlife'. I wonder if these names were intentional & for how long he has been in such a low mental state. I never wouldve guessed from my chats with him a year or 2 ago. Your music will be sorely missed, mate. RIP & my thoughts lie with your close ones.

azbest napisał(a):kurwa - mam nadzieje ze glitch radzi sobie ze sobą...

noico napisał(a):

Manuscript Manual napisał(a):kupuje zaraz wszystkie kawalki ktroe wydal na winylach bo pewnie zaraz ceny podskocza..

hehe

IZM napisał(a):a prawda jest taka ze wiele osob z ktorymi przebywasz na codzien nie jest tak jednowymiarowych jakby sie moglo wydawac.

:KaylistiC: napisał(a):

azbest napisał(a):kurwa - mam nadzieje ze glitch radzi sobie ze sobą...

eyy....mialam ta sama mysl dzis rano,jak zapodalam sobie Coked Up Whore

Pożegnalne słowo
O drogę moję pytasz się i zżymasz,
Że ta wykracza poza słońc twych sfery.
Nie chcę cię łudzić; widzisz: jestem szczery,
Nie pójdziesz za mną, lecz mnie nie powstrzymasz.
Gdzie świat mój? słońce? gdzie jest moja meta?
Może meteor błędny, nie kometa,
Chwilę nadziemskie olśniwszy etery,
Zgasnę w ciemnościach, więc imię me wymaż
Z listy twych bratnich planet, co bez końca
Kręcić się będą koło swego słońca.
Może kataklizm straszny mnie tam wiąże
Z nieznajomego biegunami świata,
Może fatalizm pcha mnie, a zatrata
Jedynym kresem, do którego dążę;
Na cóż mi wiedzieć, gdy wytknięta droga?
A resztę zdałem na los czy na Boga.
Jam już zmęczony tą ciągłą gonitwą,
W której co chwila duch mój łamał skrzydła,
Nic mogłem niebios przejednać modlitwą,
A Syzyfowa praca mi obrzydła;
Nie chcę już ducha okiełznać w wędzidła
niesfornego rumaka przed bitwą,
By zwyciężonym powrócić z wyłomu,
Unosząc hańbę do pustego domu.
Ach! w tej bezbrzeżnej pustyni dla ducha
Nie ma gdzie widzeń swoich ucieleśnić!
Więc chociaż serce jak wulkan wybucha,
Samotne musi wieczność gniewu prześnić
I do grobowców przywyknąć milczenia,
Nim znajdzie w prochach ciszę zakończenia.
Wolę więc, pełen pogardy i wstrętu,
Odwrócić moje obłąkane oczy -
Od tego lądu próżnego lamentu,
Od tej przyszłości, którą robak toczy,
I zapatrzony w mój ideał biały,
Stać jako posąg na ból skamieniały.
A kiedy słońce gasnące oświeci
Ostatni dzień mych marzeń i upadek,
Sam swojej hańby i rozpaczy świadek,
W milczącą przepaść duch się mój rozleci
I nie zostawi dla was nic po sobie,
Co byście mogli lżyć litością w grobie.

moniq napisał(a):Na te chwilę pozwolę sobie zacytować wiersz Adama Asnyka oddający w pełni uczucie po stracie bliskiej czy też nieznanej Ci osoby:

Pożegnalne słowo
O drogę moję pytasz się i zżymasz,
Że ta wykracza poza słońc twych sfery.
Nie chcę cię łudzić; widzisz: jestem szczery,
Nie pójdziesz za mną, lecz mnie nie powstrzymasz.
Gdzie świat mój? słońce? gdzie jest moja meta?
Może meteor błędny, nie kometa,
Chwilę nadziemskie olśniwszy etery,
Zgasnę w ciemnościach, więc imię me wymaż
Z listy twych bratnich planet, co bez końca
Kręcić się będą koło swego słońca.
Może kataklizm straszny mnie tam wiąże
Z nieznajomego biegunami świata,
Może fatalizm pcha mnie, a zatrata
Jedynym kresem, do którego dążę;
Na cóż mi wiedzieć, gdy wytknięta droga?
A resztę zdałem na los czy na Boga.
Jam już zmęczony tą ciągłą gonitwą,
W której co chwila duch mój łamał skrzydła,
Nic mogłem niebios przejednać modlitwą,
A Syzyfowa praca mi obrzydła;
Nie chcę już ducha okiełznać w wędzidła
niesfornego rumaka przed bitwą,
By zwyciężonym powrócić z wyłomu,
Unosząc hańbę do pustego domu.
Ach! w tej bezbrzeżnej pustyni dla ducha
Nie ma gdzie widzeń swoich ucieleśnić!
Więc chociaż serce jak wulkan wybucha,
Samotne musi wieczność gniewu prześnić
I do grobowców przywyknąć milczenia,
Nim znajdzie w prochach ciszę zakończenia.
Wolę więc, pełen pogardy i wstrętu,
Odwrócić moje obłąkane oczy -
Od tego lądu próżnego lamentu,
Od tej przyszłości, którą robak toczy,
I zapatrzony w mój ideał biały,
Stać jako posąg na ból skamieniały.
A kiedy słońce gasnące oświeci
Ostatni dzień mych marzeń i upadek,
Sam swojej hańby i rozpaczy świadek,
W milczącą przepaść duch się mój rozleci
I nie zostawi dla was nic po sobie,
Co byście mogli lżyć litością w grobie.

R.I.P.